Al heel wat jaren maak ik me zo nu en dan druk over de OV-chipkaart. Dat stukkie plastic dus, dat iedereen die met het openbaar vervoer wil reizen vanaf 2012 door de strot gedouwd is. Een wanproduct, waarbij bureaucraten allerlei onzinnige extra’s bedachten, zoals het vermaledijde uit- en weer inchecken als je simpelweg van de ene trein in de andere over wil stappen, alleen omdat de ook al zo succesvolle privatisering van ons treinvervoer tot meerdere treinexploitanten heeft geleid. In het spitsuur soms een heel gedrang, als iedereen op hetzelfde moment om die paaltjes van NS en bijvoorbeeld Arriva heen staat te dansen. En mocht je geen kans zien om tijdig door de meute heen te breken, en in hemelsnaam maar gewoon instappen, dat dreigen vette boetes.
Waanzin
Waanzin dus. En nergens voor nodig ook nog. Wie een beetje gezond verstand heeft kan op zijn vingers natellen dat het toch niet lastig kan zijn om, als ik bijvoorbeeld vanaf Utrecht naar Aalten trein, te concluderen dat ik dan op Arnhem Centraal van de NS op Arriva zal zijn overgestapt. De reiziger te dwingen dan fysiek eerst uit te checken en vervolgens één meter verderop weer in te checken is gewoon botte pesterij. Of nee, zelfs dat niet, het komt namelijk voor uit de angst om in heel enkele afwijkende gevallen niet tot op de vierde decimaal nauwkeurig te kunnen bepalen welk deel van de reissom aan welk bedrijf moet worden betaald. Ooit, in de ontwerpfase van dit misbaksel van een OV-chipkaart, kwam het technisch niet bijster goed onderlegde middenkader dat het systeem mocht helpen bedenken tot deze ramp voor reizigers. Want anders konden de exploitanten toch echt niet concurreren, hetgeen tot lagere prijzen had moeten leiden. Maar dat potje ga ik vandaag maar niet in roeren… Lees verder OV-chipkaart verbeteren te duur? Dan maar niet!
