Media-erosie, zucht of zegen ?

Zucht – ja hoor, daar komt er weer eentje. Een vriend, kennis, collega of een willekeurige vragensteller op een forum zit in de piepzak. Een harde schijf, smartphone, computer, het maakt niet uit wat, heeft er plotseling de brui aan gegeven. Het ikoontje verschijnt niet meer, het scherm is ontoegankelijk, de opstart-procedure blijft in een spinning-wheel of lopend-balkje hangen. Paniek ! En er is natuurlijk geen back-up voorhanden…

Ik heb het al te vaak meegemaakt om er nog emotioneel laat staan empatisch op te reageren. Zo rustig en nuchter mogelijk geef ik aan dat er enkele noodgrepen zijn te proberen (wat disk-utilities en speciale opstart-opties) en dat er in het ergste geval een rigoreuze maar peperdure recover-operatie mogelijk is. En dat alles natuurlijk zonder enige garantie. Soms blijkt dat het haperende volume gewoon een digitaal boertje moest laten of een virtuele schop onder de kont nodig had, om weer normaal op te starten. Er klinkt weer een zucht – nu van verlichting. Meestal gevolgd door “jaja, ik ga meteen backuppen”.

Vaak blijkt er echter meer aan de hand. Fysieke ellende door gevallen apparaten, door virussen aangevreten bestanden, of talloze corrupt geraakte geheugenblokken simpelweg door ouderdom. En na een poosje inschatten wat het exacte onheil en de schade is, volgt dan altijd de meelijwekkende conclusie: vette pech.

Het systeem en alle programma’s kunnen dan niet boeien. Emails, contacten, kalenders en alle andere communicatie staat hopelijk en waarschijnlijk al geruime tijd in een of andere cloud. Maar die vele nooit uitgezochte mappen vol lukraak opgeslagen foto’s en video’s, die glippen weg als zand tussen de vingers…

En eerlijk gezegd is dat maar goed ook. Stel je voor dat we als mensheid al die massa’s opgeslagen digitale media eeuwig achter ons aan zouden blijven slepen. Dat is toch geen doen ?

Alleen de werkelijk gekoesterde foto’s en video’s die we bij de hand willen houden omdat ze ons dierbaar zijn, die we bewust overzetten op onze nieuwe apparaten en opslagmedia, die zó waardevol zijn dat we ze heel behoedzaam in een dubbele backup hebben, die onze nazaten óók telkens weer de moeite waard vinden om opnieuw te bekijken, te ordenen en te bewaren, alleen díe media zullen de tand des tijds overleven. De rest raken we voorgoed kwijt door kapotte schijven, brakke apparaten, diefstal of brand. Of raakt door veelvuldige verkleining en compressie zodanig aangetast, dat het weinig meer voorstelt. Het zij zo.

Dat fenomeen noem ik dus media-erosie. Zoals een gletsjer hele brokken wegschuurt en gruis achter laat, zoals golven een oprukkend duingebied wegvreten, zoals de wind ieder jaar alle losse takken en bladeren wegblaast, zo verdwijnt steeds een groot deel van ons gezamenlijk media-geheugen… (Excuus voor deze quasi-poëtische overpeinzing op Hemelvaartsdag.)

Al die selfies, food-pics en vage concert-video’s, gelukkig zijn ze met één harde tik of verkeerde klik snel verdwenen.