Uitmelken

Laten we het maar onder ogen zien: we zijn gewoon wandelende portemonneetjes. Iedereen is er altijd en overal op uit om ons wat duiten – of vele euro’s! – lichter te maken. Marketing, heet dat. En op zich is dat niet erg, als er maar een basale eerlijkheid wordt betracht. Als ik een nieuwe computer koop bijvoorbeeld, heb ik een ruime keuze uit aanbieders, merken en modellen, in vele varianten. Aan mij de schone taak om te bepalen wat de allerbeste optie is om op ’t bureau te zetten. En waar ik die voor de beste prijs met toch afdoende service kan aankopen. Inderdaad, ik ben niet van de notebook – iemand recent nog een netbook gezien? – of de tablet. Die liggen in de woonkamer, serieus werken doe ik op een serieuze computer. Eentje waar ook nog insteekkaarten in zitten ook, want ik heb nog altijd SCSI-scanners in gebruik. Zo oud als Methusalem, maar waarom iets vervangen als het prima werkt?

Spookbeeld van de migratie

Maar de pc is een ander verhaal. Daar staan de ontwikkelingen nog steeds niet stil en na een jaar of wat – vijf of zes, in mijn geval – is er genoeg winst te behalen qua snelheid of stroomverbruik om weer eens iets nieuws neer te zetten. En vaak is het spookbeeld van de altijd weer omslachtige migratie genoeg reden om die vernieuwing nog maar een half jaartje uit te stellen.
Voor mij geen cloud waar iedereen vrijelijk mee kan kijken, maar een hele batterij lokale opslag. En lokaal geïnstalleerde programmatuur. Ook die is vaak niet piepjong, maar ik heb ervaren dat nieuwe versies vaak bedroevend weinig toevoegen. Elk jaar verschijnen er bijvoorbeeld nieuwe versies van allerlei OCR-pakketten – maar de veranderingen zijn nauwelijks merkbaar en een pakket van tien jaar oud voldoet eigenlijk prima.

U hoort het, ik ben een vrek. De vleesgeworden nachtmerrie van de marketeer. Of, zoals ik het zelf liever onder woorden breng, een kritische consument. Eentje met een gezonde achterdocht jegens alles dat naar marketing riekt. Want marketing zie ik vooral als een manier om mij te melken, financieel. Mijn beursje leeg te schudden in andermans portefeuille. En daar zijn de marketeers erg creatief in…

Een abonnement?

Zoals met de sinds een paar jaar heersende trend dat je je op serieuze software zou moeten abonneren. Voor een per maand ogenschijnlijk heel acceptabel bedrag ben je dan altijd verzekerd van de allernieuwste versie, terwijl de hele suite – een fraaie manier van upselling – qua prijs ook een interessante optie lijkt. Je weet maar nooit wanneer het van pas komt! En zo zwemt de niet al te kritische consument tevreden neuriënd helemaal zelfstandig de fuik in.
Want die paar tientjes per maand zijn wel periodieke kosten. Maand in, maand uit moet er betaald worden. De keuze om eens een upgrade over te slaan is er niet meer, laat staan om, zoals ik wel doe, vele jaren tevreden te zijn met oudere versies die precies doen wat ik wil. De regie wordt je met zo’n abonnement uit handen genomen. En prijsverhogingen zijn eigenlijk ook niet te ontlopen, tenzij je bereid bent met erg veel inspanning naar andere software over te stappen.

Een abonnementsvorm: hét verdienmodel

Abonnementen zijn de laatste twintig jaar hét verdienmodel geworden in de telecom. Omdat de mobieltjes, zeker met de komst van de smartphone, steeds duurder werden was het een gouden greep om de prijs van dat apparaat dan maar in een abonnement te versleutelen. Veel mensen hebben er blijkbaar moeite mee om het maandbedrag met twaalf te vermenigvuldigen en vervolgens over een termijn van drie jaar de kosten uit te rekenen. Daarom worden daar fikse winsten behaald. Begrijpelijk, dat andere bedrijven daar likkebaardend naar kijken en proberen hun eigen product ook in abonnementsvorm te gieten. Soms onder andere namen, want tegenwoordig kan ook de particulier een auto leasen…

Wat mij betreft, ik hou mij verre van onzinnige abonnementsvormen. Tijdschriften, de krant, ok. Maar verder, wat ik cash kan kopen zal ik niet op afbetaling of als abonnement doen, je bent altijd duurder uit. Eigenlijk is ’t een beetje zoals met verzekeringen: verzeker je alleen voor dingen die zo duur kunnen uitpakken dat het de financiële ondergang zou inhouden. Alles wat je zelf kunt dragen, daarbij kan je de overhead van de verzekeraar – en de winst voor de aandeelhouders – beter mijden als de pest.

Wammes Witkop