Ooit, lang geleden, dacht ik dat de computers ons mensen zouden bevrijden van allerlei domme routineklussen. Met een beetje slim programmeren kon je werkelijk van alles bereiken en echte programmeurs waren nog veel beter dan ik, verdwaalde biologiestudent, was. Dat was de tijd dat ik programmaredacteur werd van MSX Computer Magazine – en voor wie van na die tijd is, MSX was één van de homecomputers waarop de eerste golf computeraars het allemaal geleerd heeft.

Voor de pc verscheen, lang voordat Internet in beeld kwam maakten we acht keer per jaar een blaadje dat voor zowat een derde vol stond met zogenaamde listings. Basic programma’s om zelf in te tikken. En wie dat te veel werk vond kon bij ons de cassettes bestellen met daarop die programmaatjes. Inderdaad, audiocassettes, met daarop in hoorbare tonen die listings gecodeerd. Diskettes kwamen pas later.

Interactie

MSX Computer Magazine is het leukste blad wat ik ooit gemaakt heb – en dat kwam vooral door de interactie met lezers. We hielden programmeerwedstrijden, bijvoorbeeld om de fraaiste beeldschermklok te maken. Ruim honderd inzendingen! En sommigen waren qua beeld echt eye candy. Andere programma’s waren mogelijk grafisch wat minder, maar qua gedachtegangen in de code echte hoogtepuntjes van analytisch denken en slim vertalen naar het toch simpele Basic MSX taaltje. En dan waren er ook nog de echte liefhebbers, die wat in Basic te lang duurde wel even regelden in machinetaal, de instructies die de processor rechtstreeks uitvoert.

Talenten

Ja, er school heel wat talent onder die lezers van ons. Niemand had er voor geleerd, we leerden het onszelf. En doordat we allemaal ongehinderd door regeltjes of methodes ieder voor zich het wiel aan het uitvinden waren hadden we een steeds bontere verzameling prachtwielen! Soms was echter een kleine helpende hand wel gewenst, zoals met onze cursus sorteren. Elk zichzelf respecterende programmeur heeft vroeger of later wel een aantal gegevens die op alfabetische volgorde moeten worden gezet en dat kan een computer natuurlijk heel goed. Er zijn alleen wel een flink aantal manieren om dat probleem op te lossen en sommige zijn aanzienlijk sneller dan andere methodes. En afhankelijk van de lengte van de lijst of de grootte van de gegevensblokken kunnen er ook keuzes gemaakt moeten worden uit die mogelijkheden.

Uit mijn hoofd hebben we er in totaal vijf nummers achter elkaar steeds vier tot zes pagina’s aan besteed, compleet met vele voorbeelden hoe zo’n stukje code er uit kon zien. Het bleek hoogst populair onder onze trouwe lezertjes, dat sorteren…

Zelfredzaamheid

Inderdaad, dat is waar het om draaide: zelfredzaamheid. Die MSX’jes zelf programmeren hield in dat je de sleutel zelf in handen had. Alles wat je bedacht kon je op zijn minst proberen te maken. En zelfs met de beperkte programmeertaal en het nog veel beperkter geheugen kwam menigeen veel en veel verder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Gewoon je intelligentie gebruiken, was ’t recept!

Hoezo webformulier?

Ik hoor u het denken zo langzaamaan. Waar slaat dat webformulier als titel van deze column op? Wat beuzelt die Wammes? Nou, het hedendaagse webformulier is nou precies het tegenovergestelde van wat mij toen zo begeesterde. Laatst had ik er weer eentje aan de hand, waar ik eerst mijn lidmaatschap nummer moest opgeven om vervolgens gedwongen te worden ook nog eens mijn volledige personalia in te kloppen, tot en met straatadres en tweemaal in te voeren e-mailadres aan toe. Meestal doe ik dan maar of ik ook dom ben, maar dit keer heb ik de telefoon gepakt om me te beklagen. Zinloze actie natuurlijk. De andere kant had, nadat ik me door een onlogisch gesproken menu had geworsteld en nog vijf minuten naar klereherrie – sorry, wachtmuziek die iemand anders vast wel mooi vinden zal – had moeten luisteren een sluitend antwoord. Want stel, dat ik een foutje maakte in het lidmaatschap nummer, dan konden ze dat dankzij mijn personalia dat makkelijk oplossen. En wist ik wel hoe vaak mensen opeens andere e-mailadressen hadden? Ook daar moesten ze het zekere voor het onzekere nemen…

Omgekeerde wereld

Waar ik ooit dacht dat de computer ons van formulieren zouden verlossen is het alleen maar erger geworden. Op een papieren formulier kon ik zaken blanco laten. Tegenwoordig worden telefoonnummers met spaties – wel zo leesbaar – afgewezen. Pas als je door alle hoepeltjes bent gesprongen wordt het formulier in behandeling genomen. En telkens, als ik een ‘fout’ zou hebben gemaakt, staat het vinkje bij het hokje dat ik dolgraag nieuwsbrieven zal ontvangen weer aan. Maar ook dat kan nog irritanter, ontdek ik zo nu en dan.

Nu of straks?

Want regelmatig verschijnen er op allerlei websites pop-ups, die me aanbieden push-berichten te sturen. Nou heb ik daar eigenlijk nooit zin in, maar na de laatste brainstorm hebben de marketeers ook daar iets op bedacht.

Want de keuzes zijn versimpeld. Op dat aanbod me te spammen mag ik nog maar twee dingen antwoorden: ‘Ja graag’ of ‘Misschien later’. En daarmee legitimeren ze blijkbaar voor zichzelf om mij de eerstvolgende keer dat ik langs wip weer die vraag te mogen stellen. Wat zou ik graag de optie ‘Nee’ zien. Of, als ik heel eerlijk ben: ‘Nu niet en nooit niet, donder toch op met je spam’.

Wammes Witkop

De ‘voorkant’ van een website wordt tegenwoordig vaak gemaakt met Vue.js. Vue.js is een relatief nieuw front-end JavaScript-framework dat even krachtig is als de grote tegenhangers Angular en React. Vue.js kent echter een eenvoudiger syntaxis, heeft minder overhead en is sneller te leren. Vue.js wordt ingezet door bedrijven als Nintendo, Alibaba, L’Oréal, MijnOverheid.nl en talloze andere (e-commerce)bedrijven. Een website in Vue bestaat niet meer uit losse, gekoppelde HTML-pagina’s, maar uit meerdere relatief kleine, gespecialiseerde webcomponenten. Deze webcomponenten werken met elkaar samen en vormen zo een complete applicatie. U maakt kennis met de verwerking van data, props en events, routing en andere belangrijke Vue-concepten. Obver het werken met Vue.js lees je alles in het nieuwe boek van Peter Kassenaar Vue.js.