Dit interview met Julieanne Kost verscheen in 2011 in Dzone Magazine.

Julieanne Kost is Digital Imaging Evangelist bij Adobe voor Lightroom en Photoshop. Ze werkt sinds 1992 voor Adobe, waar ze eerst telefonische support deed voor onder andere Photoshop en Premiere en later doorgroeide naar de rol van evangelist. Ze maakt boeken, waaronder het prachtige Window Seat, met foto’s genomen vanuit een vliegtuigraam. We spraken met haar over haar projecten, boeken en natuurlijk over Photoshop en Lightroom.

Hoe ben je met fotografie begonnen?
Julieanne Kost: ‘Ik heb altijd al gefotografeerd, ook als kind. Mijn moeder is kunstenaar en heeft me er wel in gestimuleerd. Mijn vader was ingenieur en zag dat mijn moeder niet echt veel geld verdiende met haar kunst, dus zag hij een carrière in de kunst voor zijn dochter niet erg zitten. Hij zag dat ik de kunstzinnige kant op wilde met mijn foto’s en wist dat ik niet veel zin had in portretten of huwelijksreportages. Dus wilde hij liever dat ik wat anders ging studeren waar je wel carrière mee kon maken. Ik studeerde daarom psychologie. Het was een voordeel dat ik op college volleybal speelde, waardoor je de benodigde vakken snel in de eerste paar jaar kon doen. Daardoor kon ik me het laatste jaar bezighouden met fotografie, beeldhouwen en alles wat ik verder nog leuk vond. Toen ik uiteindelijk afstudeerde, merkte ik dat je met die vier jaar psychologie niet echt veel kon doen. Je moest verder studeren wilde je bijvoorbeeld therapie kunnen geven. Ik ging werken en weer fotografie studeren en kreeg een degree in fotografie. En het is gewoon mazzel dat ik een baan heb in deze industrie die ik leuk vind, waarbij ik bij kan blijven met alle nieuwe technologieën. Ik ontmoet zoveel fotografen, met uniek werk, en dat sla ik allemaal op in mijn eigen hersens en verwerk dat in mijn eigen werk. Ik hoef me dus niet druk te maken of ik wel van mijn fotografiewerk kan leven.’

Deed je nog wat met de studie psychologie?
JK: ‘Die gebruik ik elke dag… Het was bijvoorbeeld erg handig toen ik telefonische support gaf, waarbij ik probeerde uit te vogelen wat mensen me nu precies duidelijk wilden maken. Als je een vraag wilt stellen over een onderwerp waar je weinig vanaf weet, is het vaak zo dat het moeilijk is om zo’n vraag te verwoorden. Mensen moeten dan kalm blijven en vooral niet gefrustreerd raken. Daarbij kon ik mijn psychologiekennis goed gebruiken.’

Met wat voor fotografie begon je, in de tijd van film en de donkere kamer?
JK: ‘Landschappen en natuur. De eerste keer dat ik erop uittrok met mijn vader, belandden we in zo’n Amerikaans spookstadje. Ik vond het fascinerend dat ik naar eenzelfde plek kon gaan als mijn ouders, maar wel met volkomen andere foto’s thuiskwam. Waren we samen echt wel op dezelfde plek geweest? Het heeft me altijd gefascineerd dat ieder mens iets anders kan zien, en dat heeft ook weer te maken met psychologie.’

Veranderde digitale fotografie je manier van werken?
JK: ‘Het mooiste vond ik dat je direct resultaat van je werk zag, zelfs al is het lcd-scherm op je camera niet echt te vertrouwen. Je kunt je foto altijd meteen overmaken. Vroeger moest je een filmpje volschieten, dat ontwikkelen, afdrukken en dan kijken wat er wel en niet goed is. En je moest bij het fotograferen notities maken hoe je het precies had gedaan, zodat je kon leren van je fouten. Dan was je drie vier dagen verder. Nu kijk je op je lcd-scherm en je weet wat er goed of niet goed gegaan is. En Photoshop heeft mijn werk zeker veranderd. Ik was als kind al geïnteresseerd geweest in het maken van collages. Toen ik dat op de computer begon te doen, kon ik op een andere manier gaan fotograferen. Ik kan nu een deel van de totale scène zien, bijvoorbeeld een boom, een stuk metaal dat ik op de grond zie liggen. Als ik een element zie waarvan ik denk dat ik dat later kan gebruiken, kan ik dan nu fotograferen, vastleggen, en hoef ik me geen zorgen te maken dat de rest van het beeld nog niet perfect is.

‘Ik vind fotografie rustgevend, het is nu bijna meditatie’

Ik neem foto’s van alles wat me emotioneel wat doet, of dat nu positief of negatief is. Ik schiet natuurlijk wel veel meer dan dat ik vroeger deed. Er is een verschil tussen het schieten van veel foto’s van verschillende onderwerpen en het schieten van dertig foto’s van hetzelfde onderwerp. Ik probeer toch eerst te visualiseren wat ik precies wil, als ik denk dat het een onderdeel moet worden van een montage, schiet ik het vanuit verschillende hoeken, dan kan ik ook video gaan maken. Moet ik door de knieën gaan, zodat ik het van onder kan vastleggen, of omhoog? Dat soort dingen kun je nu veel beter doen. Waar leg ik het verdwijnpunt? Hoe groot wil ik de scherptediepte hebben? Op die manier maak je natuurlijk veel meer foto’s dan vroeger met film.’

Iedereen is tegenwoordig fotograaf en denkt ‘kunst’ te kunnen maken met zijn iPhone-camera…
JK: ‘Dat is wel een goede ontwikkeling. Iedereen kan tegenwoordig over een goede camera beschikken en ontdekken dat fotografie iets is waar ze verder mee willen. En veel mensen gebruiken het omdat het gewoon leuk is. Ik ben op mijn iPhone Instagram gaan gebruiken. En waarom? Omdat het leuk is. Ik maak dat niet als kunstwerk of om te verkopen. Maar ik schrijf niet echt goed, dus in plaats van iets op te schrijven, het bijhouden van een visueel dagboek, gebruik ik foto’s. Er zijn heel veel mensen die geen fotograaf willen worden of met ze willen concurreren. Ze doen het alleen omdat ze het leuk vinden.’

Voel je je meer fotograaf of evangelist?
JK: ‘Ik zal niet zeggen dat ik een professionele fotograaf ben. Overal waar ik kom spreken, ontmoet ik fotografen die het voor hun beroep doen, en dat doe ik niet. Mijn inkomsten komen niet van fotografie. Ik maak fine-art-images en ik verkoop ze, maar ik kan er niet van leven. Het is een moeilijke markt.’

Bovenstaande foto’s: © Julieanne Kost.

Hoe is het boek Window Seat ontstaan?
JK: ‘Ik heb vliegangst. Ik ben doodsbang voor vliegen! En ik moet bijna elke week wel in het vliegtuig. Maar ik dacht: als ik mezelf maar bezighoud op een of andere manier, bijvoorbeeld door foto’s uit het vliegtuigraam te nemen, dan ben ik er niet echt. Fotojournalisten gebruiken de camera vaak om net te doen of ze er zelf niet zijn. Ik vergelijk mezelf niet met oorlogsfotografen, maar hun camera staat tussen de scène en henzelf in. Als mensen een camera hebben, zullen ze veel eerder op andere mensen afstappen dan wanneer ze geen camera hebben. Voor mij was het een beetje alsof ik naar iets keek op een klein scherm. Ik ben niet echt in een vliegtuig… Kijk! Daar gaat de wereld onder me door… Het hielp me om er rustig door te worden. Ik moest wel altijd zorgen dat ik aan het raam zat… Aan het boek heb ik in totaal acht jaar gewerkt. Erg lang dus. Je wordt in de loop van de tijd natuurlijk steeds kieskeuriger, kritischer. Foto’s die je in het begin mooi vond, vallen af, omdat je betere foto’s gaat maken.

‘Het zal je veel moeite kosten om Photoshop van mij af te pakken’

Vanuit het vliegtuigraam zie je erg veel zonsondergangen en als je er een hebt gezien die bijzonder mooi was, dan is die het niveau van waaruit je gaat werken. Op een gegeven moment weet je aan welke kant van het vliegtuig je moet gaan zitten, en of je ‘s nachts of overdag moet vliegen. Ik had geen idee dat het dit zou worden toen ik begon met het maken van foto’s, Mijn interessespanne is niet zo groot, ik zag mezelf dus niet zo lang aan één project werken, maar het ontstond vanzelf. Ik kom wel op veel plaatsen, zoals nu in Nederland. Maar het gaat meestal zo: je vliegt naar Vegas, neemt een taxi, gaat naar het hotel, neemt een taxi naar het congrescentrum, gaat weer terug, en dan weer naar het vliegveld en op naar de volgende plaats. Dus zoveel mooie plekken zie ik eigenlijk niet. Het maken van die foto’s vanuit de raampjes van de vliegtuigen gaf me een creatieve outlet, die ik op de beursvloer niet kreeg. Je moet trouwens ook in een speciale stemming komen om te fotograferen. Als ik dan in een stoel in een vliegtuig zit, wacht ik totdat er iets moois langskomt. Ik vind het rustgevend, het is nu bijna meditatie.’

Heb je al een nieuw onderwerp?
JK: ‘Zeker: bewegingsonscherpte, bewogen foto’s, foto’s die ik neem vanuit een rijdende auto. Misschien gaat het wel Passenger Seat heten. Ik heb nu twee keer een tocht gemaakt in het Noordoosten van de VS; in de herfst, omdat de kleuren dan zo mooi zijn en nog een keer in de winter. Ik moet nog een keer in het voorjaar en de zomer en dan is het boek klaar. Je moet er heel veel foto’s voor nemen, omdat het resultaat zo toevallig is. Mensen kijken je heel vreemd aan: wat zit je te doen? Het is belangrijk om altijd een eigen project te hebben als je beroepsmatig fotografeert. Je bent in fotografie verzeild geraakt omdat je ervan houdt, maar tien of twintig jaar later gaat het je misschien vervelen, dan is het gewoon werk geworden. Ik probeer mensen altijd enthousiast te maken om iets te vinden wat ooit hun passie opriep. En je moet vooral proberen daar tijd voor vrij te maken.’

Wat zou je iemand aanraden die als fotograaf net met Photoshop begint?
JK: ‘Ik zou een fotograaf laten beginnen met Lightroom. Ik raad ze aan om in RAW te fotograferen en ik zou ze leren hoe ze hun beelden moeten organiseren. Een van de grootste problemen van fotografen is dat ze foto’s niet terug kunnen vinden. En ik zou ze leren hoe ze hun foto’s moeten selecteren, om uit een stel foto’s de beste foto te zoeken. Je moet als fotograaf eerst leren om goed te belichten, om te gaan met scherptediepte, onscherpte enzovoort. Al is er Photoshop, je zult goed moeten blijven fotograferen, goed moeten belichten. Los je problemen eerst met de camera op: als je een tilt-shiftlens kunt kopen, doe dat dan. Dan hoef je niet allemaal trucs uit te halen om dat in Photoshop na te doen. Maak de beste opname met je camera, werk daarna verder en maak je foto nog beter in Lightroom of Photoshop. En ga daarna maar eens leren over filters, lagen enzovoort.’

Als je geen montages maakt, heb je Photoshop dan nog wel nodig als fotograaf?
JK: ‘In Camera RAW en Lightroom kun je heel veel doen. Je kunt met het penseel in Lightroom heel veel corrigeren, maar het is soms makkelijker om iets in Photoshop te bereiken. De selectiemogelijkheden in Photoshop zijn zoveel groter, uitgebreider. Je kunt verschillende selecties combineren, het is veel krachtiger. Je hebt lagen. Je kunt retoucheren.’

Haar site:
www.jkost.com

De volledige inhoud is © 2016 Hans Frederiks/ComputerCreatief, tenzij anders aangegeven.