Het is prachtig al die tips hoe je je camera moet gebruiken of hoe je met Lightroom net dat meer uit een foto kunt halen, uiteindelijk gaat het erom of de foto interessant, prachtig, schokkend of mooi is. En of je die foto nou digitaal, analoog, met een mobieltje, full frame of op een andere manier hebt gemaakt: een foto moet je aanspreken, iets bij je losmaken. Van een foto die je aanspreekt krijg je inspiratie en wat is er nu lekkerder dan inspiratie? Vandaag beginnen een nieuwe rubriek: Inspiratie.

Het regelmatig fotograferen van een zelfde onderwerp wordt heel vaak gedaan. Een reeks foto’s van een en hetzelfde uitzicht, van personen die je in een reeks foto’s langzaam ouder ziet worden, noem de series maar op. Gisteren vond ik op het web een artikel over een fotograaf die al meer dan veertig jaar de arme buurten van verschillende Amerikaanse steden fotografeert.  Een fotograaf die regelmatig, jaar naar jaar, terugkeert naar een en dezelfde plek en die dan op exact dezelfde manier vastlegt. Dat klinkt misschien heel saai, maar het resultaat wat ik zag was meer dan fascinerend.

Tracking Time

De fotograaf is Camilo José Vergara en na het artikel dat ik over hem las ging ik onmiddellijk naar zijn site waar nog veel meer van die series te zien is. Hij noemt wat hij aan het doen is Dit Project. Het project Tracking Time, de tijd vastleggen. In de inleiding op zijn site legt hij uit wat hij met zijn fotografie wil uitdrukken. Hij legde zich toe op het fotograferen van de armste en afgescheiden gemeenschappen – communities – in steden in Amerika. Hij zegt in die inleiding – vrij vertaald – dat het verleden van mensen en wat ze bereikt hebben, beter weerspiegeld wordt in de buurten waar ze hebben gewoond en geleefd dan in hun gezichten. Hij legt uit hoe zijn fotografie veranderde in de loop van de tijd – niet alleen technisch maar ook qua ideeën – en hoe hij dankzij het web ook meer te weten kwam over die buurten. Nu ja, lees die inleiding zelf maar HIER.

Ontroerend en fascinerend

Misschien zeg je nu: zoiets ken ik al wel. Foto’s van hoe een straat of buurt er vroeger uitzag en hoe het er nu uitziet (zo’n rubriek heb je bijvoorbeeld wekelijks in het Parool). Maar dit gaat veel verder. Behalve dat we dergelijke arme buurten niet in Nederland hebben, ken ik ook geen fotograaf die afbraak en verandering van bepaalde plekken op deze manier heeft vastgelegd.

Een plek

Je kijkt naar één plek en ziet wat daar in de loop van de jaren verandert. Er verdwijnen huizen, er verdwijnen winkels, er komen nieuwe winkels. Soms is er een compleet huizenblok afgebroken. Soms blijft er een huis, ondanks alle afbraak er omheen, staan. Wat je ziet is vergankelijkheid, sombere buurten, maar ook hoop. Tóch maar weer een nieuwe winkel of snackbar in dat pand. Je ziet de kracht en hoop van mensen die in een buurt of pand wat nieuws proberen. Dat is een aspect wat mij in ieder geval fascineerde en ook ontroerde. Daarnaast zie je buurten van Amerika waar je niet gauw of nooit komt, arme achterbuurten waar je als relatief rijke blanke Nederlander niets te zoeken hebt.

De inleiding over zijn project eindigt  Camilo José Vergara zo: ik ben een bouwer van virtuele steden. Ik denk aan mijn foto’s als bouwstenen die, als ze naast elkaar zijn gezet, vormen en betekenissen onthullen van verwaarloosde, stedelijke gemeenschappen.

Er is op dit moment één boek van hem te koop: Harlem.

De foto’s in deze blogpost zijn © Camilo José Vergara. Foto’s bovenin deze blogpost: 10828 S. Avalon Blvd., Los Angeles (1996, 2010, 2012, 2013).

Hans Frederiks

Hans Frederiks is journalist en fotograaf en hoofdredacteur van blog.computercreatief.nl. Hij schrijft over ontwikkelingen op het gebied van computers, van vormgeving op het web en print, en fotografeert al zijn hele leven lang. Zijn specialisaties zijn panorama’s, landschappen en podiumfotografie. Zijn blog vind je HIER, zijn boeken vind je HIER.